आम्ही सगळे वेगवेगळ्या नावाने तेच आयुष्य जगत होतो.
जरा पुढे मागे, जरा इथे तिथे, पण तसंच्या तसं वावरत होतो.
माझ्यासाठी स्पेशल म्हणून केलेला कालचा अण्णा कडचा उत्तप्पा
आज मंगेश, उद्या रव्या, परवा काका व रविवारी बन्या बनून चोपत होतो.
शीतल, सोलारिस, श्रीकृष्ण व ARAI वर आळीपाळीने दिसत होतो.
भुशी, ताम्हिणी, पाचगणी रविवारी आलटून पालटून तुडवत होतो.
"२० आले, १३ गेले, बाकी इन्व्हेस्ट केलेत" मुलाला मानाने सांगत होतो.
एक रात्र समाधान, चार रात्र HIGH बीपी कुशीत लपवून झोपत होतो.
नावं बदलून, पात्र तीच, नाटक तेच, रंगमंच सुद्धा तसाच गाजवत होतो.
"का?" असा कधीतरी आलेला मूर्ख विचार क्षणात झटकून टाकत होतो.
एकदा मात्र तार तुटली, निराळ्या पात्रांची, वेगळ्या प्रयोगाची अनवट संहिता
कशी कोण जाणे, गुगल ची नजर चुकवून हातात पडली, ती मी वाचत होतो.
यमक जुळेना, शब्द लागेना, कर्ता कर्म, कार्यकारण काहीच पिंडाशी जुळेना.
रात्र गेली, मस्ती उतरली, काल पर्यंत जे जे केलं, ते आठवायचं धैर्य होईना.
जिम chaa अलार्म झाला, तसा भानावर येऊन, पटकन बाजूला दडवून
नवीन नाटक ठेऊन दिलं, बायकोला म्हणालं, "उठतच होतो!"
ह्या दिवसाला १० वर्ष झाली, मी माझंच नाटक अजूनही करतोय, तेच पात्र,
तोच मंच, प्रयोग तोच आजही करतोय, जो जन्मापासून करत होतो.
.........पण त्या दिवसापासून, सगळ्या नाटकाला, हे एक कधीही सोडता येणारं, कुठलंही पात्र, कोणतही व्यासपीठ निवडण्याची मुभा असलेलं, सगळ्या पात्रांची पात्रता आपल्याला देवांनी दिलेल एक निव्वळ नाटक असल्याची जाणीव झाली,
ती सांगून, कुणाची झोप पुढच्या १० वर्षासाठी उडवू?
हाच एकमेव विचार तुम्हाला ह्या पाठवताना करत होतो.
