पुढचा प्रवास

अवघड माथ्याकडे चिंताक्रांत नजरेने पहात, 

काटेरी झुडुपात पायवाटेने, थकून, 

तहानेने कोरड्या पडलेल्या घशाने, दुखऱ्या पायाने जात असताना, 

हलकीशी वाऱ्याची झुळूक आल्यावर, 

विश्रांती साठी काही क्षण कडेच्या दगडावर बसल्यावर, 

काही ध्यानी मनी नसताना 

तळहातावर एक शुभ्र पांढऱ्या रंगाचं, 

काळया ठिपक्यांच फुलपाखरू अलगद बसलंय, 

हे मिनिटभराने मला कळलं ! 

उठून पुढे चालू लागलो तेव्हाचा ताजेपणा, 

बसल्यावर पायाला मिळालेल्या विश्रांतीमुळे, 

वाऱ्याची झुळूक आणि घोटभर पाण्यामुळे, 

की तळहात न हलवता एकाग्रतेने 

फुलपाखराची हालचाल टिपत त्याच्याशी मनोमन मैत्री केल्यावर, 

माथ्याची चिंता मिटून, आता वाटेतल्या पावला गणिक दिसू लागलेल्या 

सुंदर वेली फुलांकडे पाहत होत असलेल्या प्रवासामुळे ? 

थोडावेळ हलकेच उडत, काही पावलं सोबत करत, 

स्थूलातल्या निश्चयापेक्षा सुक्ष्मातल्या सौंदर्याकडे पाहायची दृष्टी देऊन, 

आणि पुन्हा दिसेल, पुन्हा हातावर बसेल, ही निरागस आशा मनात जागवून, 

झुडुपात ते फुलपाखरु निघून गेलं ! 

त्या भेटीने, ना माझा रस्ता बदलला, ना माथा. 

ना सोबतचे वाटसरू बदलले, ना परिस्थिती. 

पण अमुलाग्र अन् कायम स्वरुपी बदलून गेला तो ... पुढचा प्रवास ! ....

माझा.... आणि त्या पांढऱ्या-काळया ठिपक्यांच्या....फुलपाखराचा !